De tienjarige Sarah wordt samen met haar ouders opgepakt en naar het wielerstadion in Parijs gebracht, waarvandaan duizenden joden worden gedeporteerd. Niemand heeft echter gezien dat Sarah haar kleine broertje Michel in een kledingkast opsloot, net voordat de politie het appartement binnendrong, en de sleutel bij zich stak. Zestig jaar later krijgt Julia Jarmond, een Amerikaanse journaliste in Parijs, de opdracht een artikel te schrijven over deze razzia. Ze gaat op zoek in archieven en via dossier van Sarah ontdekt zij het goed verborgen geheim van haar schoonfamilie 

Haar naam was Sarah recensie

Ik had de titel van dit boek (en van de film) al vaak voorbij horen komen. Telkens dacht ik oh, dat klinkt interessant! Ik had echter nog nooit echt een oorlogsverhaal gelezen, dus ik wist niet of deze genre mij wel trok. Hierdoor bleef ik twijfelen of ik dit boek wel moest kopen, en uiteindelijk heb ik het boek ook helemaal niet gekocht! Mijn moeder had hem als verrassing voor mij gekocht bij een goed doel. Twee weken geleden ben ik aan dit boek begonnen en jeetje wat een verhaal…

Wat vond ik leuk? 

Wat ik super interessant vond was dat je vanuit twee verschillende verhaallijnen las. De ene verhaallijn ging over de journaliste Julia Jarmond die via een opdracht van haar werk zich verdiept in de tweede wereldoorlog en zo achter de gruwelijkheden komt die zijn gebeurd in Parijs. De andere verhaallijn ging over een Joods meisje die al die vreselijke dingen die in Parijs gebeurde meemaakte. Het was een ontzettend ontroerend verhaal waarbij je letterlijk in beide werelden wordt meegezogen. Aan het einde van het verhaal vind ik het zeer mooi om te lezen hoe beide verhaallijnen uiteindelijk op hun manier samen komen. Daarnaast heeft dit boek mij nieuwe dingen geleerd over de tweede wereldoorlog. Zo wist ik nooit dat er in 1942 een grote razzia midden in Parijs plaats vond. De schrijver wist het meisje en haar familie (fictieve personages) precies op de juiste manier tussen de razzia te plaatsten. Het leek bijna of het meisje echt had bestaan en dit echt had meegemaakt. Maar wat ik het allermooiste aan het boek vond, is de groei van een 10 jarig meisje. Allereerst is daar het onbegrip van het meisje, dat geen idee had wat haar te wachten stond. Het meisje dat in eerste instantie dacht dat ze maar even weg moest en over een paar dagen wel weer thuis zou zijn. Tot ze beseft dat ze niet meer naar huis zou gaan en het 10 jarige meisje voor eeuwig veranderd. Ineens zie je daar een volwassen vrouw in het lichaam van een 10 jarige, en dat breekt echt je hart. Het was zo’n ontzettend mooi verhaal.

Wat vond ik minder? 

De verhaallijn van Julia Jarmond vond ik iets minder interessant. Het boek is natuurlijk een roman maar ik vond de verhaallijn van het joodse meisje veel interessanter.

Personages

Julia Jarmond is een leuke lieve vriendelijke vrouw, die heel loyaal is. Ze laat zich echter wel veel te veel over zichzelf heen lopen. Maar hoe meer ze ontdekt over het Joodse meisje hoe meer kracht en moed ze daaruit kan en durf te halen.

Het meisje was een echt meisje meisje. Ze had een leuk leven met haar familie en had een groot hart. Langzaam maar zeker zie je een meisje van 10 veranderen in een volwassen vrouw in een lichaam van een meisje van 10 jaar oud. Het meisje had zo ontzettend veel wilskracht en wist niet van ophouden en dat was zeer mooi om te lezen.

Het slot

Ik kan niks anders zeggen dan dat ik het een mooi en ontroerend einde vond.

Auteur: Tatiana de Rosnay

Uitgeverij: Artemis & co

Gepubliceerd in: 2007

Taal: Nederland

Bladzijdes: 335

Rating:

Ik geef dit boek 4 sterren omdat het een prachtige roman was waarvan ik ook nog heb geleerd.