Ik denk aan een appel op het moment dat de tram me raakt en mijn been afscheurt en mijn ribben verbrijzeld worden en mijn arm mijn arm niet meer is maar iets onherkenbaar, nat en rood.
Na een ernstig ongeluk wordt Eve naar het lab van haar moeder gebracht. Ze geneest wonderlijk goed en er is een mysterieuze jongen die haar rolstoel duwt, maar toch gaat ze bijna dood van verveling. Totdat ze van haar moeder de speciale opdracht krijgt om een hightech ontwerpprogramma de perfecte jongen te bouwen. Deze uitdaging grijpt ze met beide handen aan. Eve schept Adam. En hij zal perfect zijn… Of toch niet?
Eve & Adam recensie
Na het boek Obsidian van de Luxen serie wist ik niet zo goed wat ik nu wou gaan lezen. Obsidian was zo’n enorme leuk boek dat het volgende boek uitkiezen erg moeilijk was. Ik wist namelijk dat bijna geen boek kon tippen aan Obsidian. Toch wou ik wel weer een boek gaan lezen, ik ben niks voor niks een boekenwurm. Uiteindelijk pakte ik Eve & Adam er maar bij….
Wat vond ik leuk?
Het fijne aan dit boek is, is dat het verhaal gelijk begint. Er gaat niet een enorme poes pas aan vooraf, nee we beginnen gelijk met het onderwerp waar het allemaal begint: het ongeluk. Dat vond ik zeer prettig. Maar hoewel het gelijk met volle actie begon wist het verhaal mij nog niet goed te pakken. Ik was zeer zeker geïnteresseerd maar nog niet zo erg dat ik constant wou blijven doorlezen. Toch bleef ik het boek een kans geven. Ik moest denk ik gewoon even over mijn Lux verslaving heen komen.
Bij ongeveer hoofdstuk 3 zat ik helemaal in het verhaal en wat is dit een heerlijk boek. In begin denk je dat het verhaal van Eve en Adam in een nieuw modern jasje is gestoken, maar niets is minder waar! Het is een geheel ander verhaal en dat was een ontzettend leuke verrassing. Je leest dit boek in het begin vanuit Eve en Solo (de mysterieuze jongen die Eve vooruit duwt). Doordat je ook vanuit Solo kan lezen, ontdek je van alles over het lab van de moeder van Eve. Hierdoor wordt je steeds nieuwsgierig waar het verhaal heen zou gaan en wat Solo zou gaan doen. Wat ook een leuke verrassing was dat eenmaal halverwege het boek ik het gevoel kreeg dat ik bijna bij het einde van het verhaal was maar ik moest echt nog wel honderd pagina’s, heerlijk! Het verhaal zit dan ook boordevol met spanning en avontuur. Het decor van het verhaal veranderd ook constant, hierdoor is het nooit saai. Wat vond ik minder?
Er mocht wat mij betreft meer verteld worden over de omgeving. Tuurlijk het is fijn dat je je eigen fantasie een beetje de vrije loop kan laten gaan maar hier en daar mistte ik dat wel. Bijvoorbeeld toen Eve zei: ‘we kunnen beter even buiten praten voordat Solo wakker wordt.’ ‘wat maakt dat uit?’ zegt Aislin – p 126. Enkele zinnen later heb je pas door dat ze toch naar buiten zijn gegaan. Ik had liever dan nog een zinnetje met: we liepen naar buiten door de grote groene deur.
Personages
Ondanks dat ik vanuit Eve las had ik niet het gevoel dat ik haar echt leerde kennen. Ze stond altijd klaar voor haar vriendin Aislin en kon erg streng zijn. Ze had ook erg veel moed maar voor de rest wist ik niet goed wat er nou in haar omging. Soms mistte ik wat emoties. Ze had bijvoorbeeld een enorm heftig ongeluk gehad, maar helemaal geen trauma aan over gehouden?
Solo leeft in het lab van de moeder van Eve en is de loopjongen van alle wetenschappers. Hij is heerlijk mysterieus en ondanks dat je vanuit hem kan lezen, krijg je weinig hoogte van hem.
Aislin is de beste vriendin van Eve maar maakt de ene slechte keuze naar de andere. Hierdoor raakt ze constant in de problemen. Ondanks dat is ze wel echt een fantastische personage.
Slot
Bij het einde vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Toch voelde het een beetje afgeraffeld en dat vind ik zeer jammer.
Auteurs: Micheal Grant en Katherine Applegate
Uitgeverij: Van Goor
Genre: Young Adult
Gepubliceerd in: 26 september 2013
Taal: Nederlands
Bladzijdes: 271
Rating:
Ik geef dit boek 3 hartjes omdat het boordevol met avontuur en verrassingen zit. Af en toe mistte ik echter wel wat aan het boek.