Tegenwoordig is er een nieuwe trend gaande, namelijk body positivity. Steeds meer mensen laten hun ‘imperfecte’ kanten van hun lichaam zien en proberen deze te omarmen. Of je nou dik, dun, gemiddeld of wat dan ook bent, iedereen doet mee. Hoewel ik deze beweging ontzettend goed vind en er ook volledig achter sta, mis ik één groep die hier nog niet aan meedoet namelijk: mensen met een lichamelijke beperking.
Als ik een foto van mijzelf maak of een foto van mij wordt gemaakt, zorg ik er altijd voor dat mijn (kromme) handen zo min mogelijk zichtbaar zijn, ik zet nooit een foto van mijzelf in de rolstoel op sociale media en als mijn lelijke voeten zichtbaar zijn knip ik deze van de foto af. Zo lijk ik op – bijna – elke foto op mijn Instagram tijdlijn een normaal meisje zonder handicap. Maar waarom doe ik dit? Waarom verberg ik nog mijn handicap terwijl ik er eigenlijk toch best trots op ben?
Ik denk dat ik het doe omdat deze wereld hard is. Ik word in mijn dagelijkse leven al vaak genoeg geconfronteerd met het feit dat ik er anders uit zie dan de rest. Kinderen maar ook zeker heel veel volwassenen staren mij aan als ik voorbij loop, soms word ik zelfs nagewezen! Daarnaast krijg ik vaak genoeg een medelevend glimlachje van mensen omdat ze me toch wat zielig vinden. Maar waarom gebeurd dit anno 2020, waar body positivity de trend van het jaar is, nog steeds? Waarom worden wij nog steeds niet als normaal gezien?
Laatst was ik met een paar vrienden van mij uit eten, twee daarvan zitten in een rolstoel. Ik kwam samen met een vriendin wat eerder binnen dan de rest en wij gaven aan dat er twee mensen in een rolstoel kwamen. Onze serveerster haalde netjes twee stoelen voor ons weg en zei daarna: ‘Dan klopt het zo toch? twee plekken voor rolstoelers en 5 plekken voor normale mensen.’ Mijn oren klapperde letterlijk toen ik de woorden normale mensen hoorde. Die vriendin die erbij was zei dan ook gelijk: ‘mensen in een rolstoel zijn ook normaal hoor.’ Het schaamrood stond op de kaken van de serveerster en ze bood gelijk haar excuses aan. Toch zijn dit soort situaties de reden dat ik op sociale media bijna nooit laat zien dat ik een lichamelijke handicap heb. Ik wil in mijn virtuele wereld namelijk niet ook nog eens geconfronteerd worden met het feit dat ik ‘anders’ ben.
Mijn Instagram weerspiegelt eigenlijk hoe ik mijzelf zie. Namelijk iemand die een normaal en leuk leven leidt. Ik wil daarom dat mensen die mijn Instagram bekijken ook een normaal meisje zien. Niet een meisje met gekke handen en een raar loopje.
Ik herinner mij ook nog heel goed dat – in de tijd dat ik mijn vriend nog niet kende – en ik op Tinder zat, alleen maar foto’s liet zien van mijn hoofd of mijn hoofd plus de bovenkant van mijn lichaam. Maar echt nooit maar dan ook nooit van mijzelf in een rolstoel. Ook zeker niet een foto waarbij mijn handen zichtbaar waren. Als ik dan een match had, durfde ik pas na een paar dagen te hebben gechat, te vertellen dat ik wat anders ben dan de meeste mensen. Ik wou dat jongens eerst mij leerde kennen, mij zagen voordat ze lucht kregen van de handicap. Dat vind/vond ik ook zo fijn aan de virtuele wereld, dat het mogelijk is om alleen dat te laten zien wat jij wilt dat mensen zien. In de echte wereld zien ze eerst de handicap en dan pas het meisje erachter. In de virtuele wereld zien ze een normaal meisje dat geniet van haar leven.
Toch heb ik er niet altijd goede ervaringen mee hoor. Zo praatte ik ooit eens drie dagen heel gezellig met een jongen toen ik hem eerlijk opbiechten over mijn lichamelijke beperking. Ik kreeg als reactie dat hij hiervan was geschrokken en niet verder met mij wou praten. Ik was 14, dit was een behoorlijke klap voor mijn zelfvertrouwen.
Als ik naar mijn vrienden -die ook een beperking hebben – hun Instagram kijk, zie ik ook dat zij hun handicap – bijna – niet laten zien. Als ik vraag waarom ze dit niet doen geven de meeste als antwoord dat ze zich toch wel schamen voor hun handicap. Zij schamen zich omdat de maatschappij ons het gevoel geeft dat wij ons moeten schamen voor onze handicap. Waar zijn de modellen in rolstoelen? Waar zijn de rolmodellen die een lichamelijke beperking hebben in magazine bladen? Ik zie ze bijna, met de nadruk op bijna, nooit voorbijkomen. Er zijn natuurlijk wel mensen die veel delen over hun beperking, maar die plaatsen continu hoe ze omgaan met hun handicap in het dagelijkse leven. Hoewel ik dit erg goed vind, is dat ook weer niet wat ik bedoel met deze post. Ik wil dat mensen ons gaan zien zoals mijn beste vrienden mij zien. Zij zeggen namelijk heel vaak dat ze niet eens meer zien dat ik een handicap heb. Dan lopen ze doodleuk van de trap af en zeg ik ‘ehm jongens?’ en dan is het oh ja shit, Suus kan geen trap lopen en rennen ze weer naar boven. Of dat we een weekend weg boeken en de moeder van één van mijn vrienden ze erop moeten wijzen dat ik niet in een huis kan met een bad omdat zij vergeten zijn dat ik een handicap heb. Ik wens en hoop dat dus ook te bereiken met deze post, dat andere mensen zonder beperking ons als net zo normaal gaan beschouwen als iemand die dun, gemiddeld of dik is.
Ik vind dus dat het tijd wordt dat mensen met een lichamelijke beperking deze beperking ook gaan laten zien. Ik ben het namelijk ‘zat’ dat wij ons blijven verstoppen, uit angst en uit schaamte. Deze groep behoort ook tot de #bodypositivity . Want onze ‘imperfecte’ lichamen zijn wel ónze lichamen en daar mogen wij trots op zijn. #bodypositivityhandicap #ikverstopmenietmeer #disabledbeauties
Susanne van den Hoff
*titel niet zelfverzonnen, maar geïnspireerd door de disabled beauties instagram pagina
Boekenwurm Suus 