Ken je dat? Dat enge gevoel dat je leven net iets te goed gaat en net iets te leuk is, dat je het gevoel krijgt dat het binnenkort wel mis moet gaan. Nou dat gevoel had ik al een poosje. Ik was de afgelopen twee jaar zo gelukkig en alles ging voor de wind. Ik had de meest leuke vrienden om mij heen, de leukste vriend, de studie ging goed, ik had mijn nummer 1 keuze in stageplekken weten te bemachtigen en al mijn vrienden en familie waren gezond. Echt beter kon ik het niet hebben. Maar langzaam begon er iets in mijn onderbuik gevoel te knagen. Steeds vaker kwam dat stemmetje naar voren dat het op een dag mis moet gaan. En wat ging het mis…

Ik vind het doodeng om het allemaal op te schrijven. Maar ik denk dat het ook iets therapeutisch heeft, dus we doen het maar gewoon. Eindelijk had ik na 5 maanden stagelopen vakantie. Ik had er zo ontzettend naar uitgekeken. Uitslapen, leuke dingen doen met vrienden en vooral even niet die wekker. Nou heb ik die wekker in elk geval de afgelopen 4 weken niet gehoord. Ik had in totaal 2 weken vakantie, waarvan ik het eerste weekend in elk geval weg zou gaan met mijn vriend en de rest van de tijd leuke dingen zou gaan doen. Mijn vriend en ik hadden al twee heerlijke dagen achter de rug gehad en we waren ons net aan het klaarmaken voor een dagje Deventer, toen het gruwelijk misging. Die ochtend had ik gedoucht en ik liep naar de badkamer om mij klaar te maken. Voor ik het goed en wel door had, voelde ik mijn voet onder mij vandaan glijden terwijl ik naar voren viel. Maar mijn voet ging juist naar achter. KRAK, hoorde ik. Ik opende mijn ogen en zag dat mijn voet bij mijn kont lag. Iets wat ik nooit van mijn hele leven heb gekund vanwege mijn spierziekte. Toen ik dat zag begon ik te gillen. Ik heb nog nooit in mijn leven zo hard gegild. Mijn vriend schrok zich dood en wilde weten wat er was gebeurd, maar ik kon alleen maar schreeuwen: bel 112, bel 112!! Na ruim een halfuur dood te gaan van de pijn en te liggen op een koude badkamervloer, was eindelijk de ambulance daar. Ik kreeg een spuit waardoor ik minder pijn voelde en voor ik het wist zat ik in de ambulance op weg naar het ziekenhuis Apeldoorn. Ver weg van mijn vrienden en familie (hoewel ik elke dag nog blij ben dat ik niet in het buitenland was).

• 

Daar lag ik dan, in het ziekenhuis, op de spoedeisende hulp. Mijn ervaring met de spoedeisende hulp is nooit echt goed geweest. Het is altijd ontzettend lang wachten, ondertussen hoor en zie je allemaal mensen weggaan en weer binnenkomen die voorrang hebben en ik krijg vaak het gevoel dat ze je een beetje vergeten. Maar dat was niet zo in het ziekenhuis in Apeldoorn. Ik werd ontzettend snel geholpen en het personeel was daar zo lief. Ik mocht bijna direct door voor een foto, en dat was ook de eerste keer dat ik naar mijn knie keek. Nou het was alsof er een voetbal onder mijn huid was gekropen, zo dik was het. Ik wist bij de ligging van mijn been, toen ik viel, dat het niet goed zat. Maar toen ik mijn knie ook echt zag barstte ik in janken uit en kon ik niet meer stoppen. Een uur later kreeg ik het nieuws dat mijn knieschijf gebroken is….

Ik, die iets heeft gebroken. Dat is echt nog nooit voorgekomen. En dat terwijl ik echt all the time val. Ik val van trappen, ik val van barkrukken, van mijn scooter, ik val door stoeptegels, ik val over mijn eigen voeten, ik struikel nog net niet over de lucht. In al die jaren heb ik nooit iets gebroken en nu ineens wel. De onzekerheid kwam aanzetten. Want ik heb toch echt een spierziekte.. Ik hoor vaker verhalen over dat mensen met een spierziekte die wat hebben gebroken, nooit meer de functie terugkrijgen die ze hadden. Als je mij een beetje kent. Weetje dat mijn benen echt mijn alles zijn. Duhh voor iedereen, maar voor mij waren ze nog net iets bijzonderder omdat ik ondanks mijn handicap, door die benen (soort van bijna) alles kon. Wat ik nog het aller apartste vond, was dat mijn knie de 2 dagen voor het ongeluk al hartstikke pijn deed, en ik in de ochtend wakker werd met de gedachten dat ik mijn been brak.

Als je je knieschijf hebt gebroken, moet je bijna altijd een operatie ondergaan. Maar bij mij twijfelde ze of dat wel verstandig was i.v.m. mijn handicap. Uiteindelijk zou een specialist in Groningen met mij contact opnemen en ik moest tot die tijd maar naar huis. zat ik daar dan vier uur later na de gebeurtenis, met een gebroken knieschijf en een brace om mijn been te wachten op de auto van mijn vriend. Om een rit van 2 uur te maken achter in de auto…

Uiteindelijk besloten de specialisten dat opereren toch moest. Dus op 16 augustus om 09.00 uur melde ik mij bij de balie van het ziekenhuis en werd ik opgenomen. Om 12.00 uur zou ik mijn operatie hebben, maar dat werd uiteindelijk pas om half 4. De operatie was helemaal goed gegaan en na één nacht in het ziekenhuis te hebben gelegen, mocht ik naar huis. Maar voordat ik naar huis mocht, moest ik wel eerst gips om mijn been voor de komende twee weken. Nou nadat ik het gips om mij been heen had, en de morfine duidelijk was uitgewerkt ging het helemaal mis. Ik stierf van de pijn. Hoeveel medicatie ik ook kreeg, niks hielp en uiteindelijk moesten ze echt met de zwaardere middelen aankomen zetten om mij in slaap te brengen. De volgende dag ging het gelukkig beter en kon ik echt naar huis.

Inmiddels zijn we twee weken verder na de operatie. Het gips is eraf en heeft plaats gemaakt voor een enorm litteken en een scharnierbrace. Hiermee moet ik leren buigen en weer mee leren lopen. Ik heb nog ontzettend veel pijn, maar ben eindelijk van de pijnmedicatie af (waar ik ook ontzettend van moest afkicken). Ik heb echt dagen waar ik het liefst zielig in een hoekje kruip en alleen maar wil janken. Gelukkig heb ik een mega lieve vriend die mij van de bank trekt en mij helpt leren lopen. Daarnaast ben ik echt zo blij met mijn vrienden die mij overal meenemen, die rolstoel races houden met mij, die mij meesleuren naar het terras als het weer eens mooi weer is en die er gewoon voor mij zijn als ik ze nodig heb.

De dokter heeft bevestigd dat ik op een dag weer ga lopen. Dat is maar iets wat we voor ogen houden. Want ik kan niet wachten om weer zelfstandig uit mijn bed te kruipen.